Merkezi İsviçre'nin Cenevre şehrinde bulunan, Uluslararası Metal İşçileri Federasyonunun Merkez Komite Toplantısı, 8-9 Ekim 1975 tarihinde Tokyo'da yapıldı.
Bu toplantıya Federasyon Merkez Karar Komitesi üyesi T.Maden - İş Sendikası Genel Başkanı Kemal Türkler, Genel Başkan vekili ve Toplu Sözleşme Daire Başkanı olarak ben ve sendika dış ilişkiler dairesi müdürü Sina Pamukçu ile birlikte katıldık.
Dünyanın her tarafındaki metal işçileri sendika üyesinin yöneticileri katılmıştı.Toplantının ilk gününde, ülkemizi temsilen, Türkiye Maden-İş Sendikası adına, Genel Başkan Kemal Türkler bir konuşma yaptı.
Konuşmasının önemli bir bölümünde, dünyada meydana gelen ekonomik bunalımlar ve işçi sorunlarının çözüm yollarını anlattı. Daha sonra Türkler, Türkiye'deki sendikal hareketler , toplumsal ve güncel gelişmeler hakkında bilgiler verdi.
Türkiye'den sadece T.Maden-İş Sendikasının üye olduğu Uluslararası Metal İşçileri Federasyonu (İMF), demokratik ülkelerdeki metal işçilerinin hak ve menfaatlerinin ortak ve özgür savunulabilmesi nedeni ile kurulmuştur. Toplantı üç gün devam etti, çeşitli konularda önemli kararlar alındı.
Toplantı sonrası, bir çelik fabrikasındaki üretim çeşitliliği ve iş güvenliği konularında incelemelerde bulunduk. İşletme yetkilileri ABD den aldıkları hurdayı, Japonya'ya getirip çeşitli işlemlerden geçirdikten sonra çelik haline getirerek, ABD'ye ABD çeliğinden daha ucuza sattıklarını anlattılar.
Çelik üretimi ve metalurji dalında Japonya'nın bir hayli ileri mesafelerde olduklarını gözlemlemiştik.
Döküm sırasında uzay elbiseleri gibi giyinmiş işçilerin, döküm potasına oldukça yaklaştıklarını gözlemledik. Bu kadar yaklaşmanın işçilere zarar verip vermediklerini sorduğumuzda, onların robot olduklarını ve bu duruma uyumlu yapıldıkları anlatıldı.
İşsizlik durumu hakkında sohbet ederken yetkililer, Japonya'da işsizliğin olmadığını bu durumun imparator tarafından günah sayıldığını belirttiler.
Özellikle ağır sanayi işletmelerinde dört vardiya çalışması yapıldığını, bir de ara vardiyasının bulunduğunu gözlemledik.
Bu çalışma şekli ile işçilerin günde altı saat çalıştıklarını, dolayısı ile üretimde daha fazla sayıda işçinin istihdam edildiğini görmüş olduk.
O yıllarda, RENAULT, FİAT(TOFAŞ), ANADOL (OTOSAN) otomobil fabrikalarında çalışan işçiler, T.MADEN-İŞ (sendikamız) üyesi idiler.
TOYOTA Fabrikasındaki çalışma koşulları ve üretim durumunu görmek istemiştim.
Tercümanlığımızı sevgili Sina Pamukçu yapıyordu.
Japon sendikacılar, Uluslararası Metal İşçileri Federasyonu yetkilileriyle görüştüler ve bizim için bir program hazırladılar.
Fabrikayı iki saat kadar dolaştık.
Çalışma koşulları, haftalık çalışma süreleri, üretim bantları ve iş güvenliği konularını incelemeye çalıştım. Sendika ofisinde ise yetkililerden işçi ücretleri ve diğer sosyal haklar konularında bilgiler aldım. Dikkatimi çeken en önemli olay, o tarihte (1975) otomobil imalatında kaynak işlerinin robotlar tarafından yapılmasıydı.
Çalışma koşulları, istihdam ve çalışma süreleri ile vardiya kuruluşları bilgileri, Toplu Sözleşme Dairesi Başkanlığım sırasında çok işime yarayacaktı...
Özellikle de toplu sözleşme müzakerelerinde, Turgut ÖZALve MESS'e karşı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder